De laatste tijd komt er nogal wat akoestisch materiaal uit. Alsof iedereen naar de roots teruggrijpt uit noodzaak. Vanwege de crisis. Het komt hen nu goed uit geen dure versterkers en rand apparatuur te moeten kopen, als ze ook met een droge gitaar en een smoelschuif aan de bak kunnen geraken.

Nu geef ik persoonlijk de voorkeur aan een zeer goeie akoestische band of solo artiest boven een dito electrische outfit, maar tegenwoordig is er meer kaf in het aanbod dan koren. De droge gitaar (naar analogie met het Franse ‘guitare sêche’) wordt een gortdroge gitaar en dat is natuurlijk niet meer door te zwelgen. 

Ik keek dus in eerste instantie met lede ogen naar de nieuwe en tevens eerste CD van Izzy & Chris. Alleen de naam al klinkt schriel vergeleken met een duo als Sonny Terry and Brownie McGhee. Daar zit body aan, houvast. Een nadere blik op de inlay, leert mij dat de CD al van februari 2007 dateert . Dat insinueert al zoiets als een herkansing in Europa na een mislukte start in de States.

Oh, argwaan en vooringenomenheid zijn slechte raadgevers. Daarom laat ik niets zomaar aan me voorbijgaan en dwing ik mezelf te luisteren, en goed te luisteren naar de muziek die op de schijfjes gebrand staat , al noemt de band Osmosis of De Dol-Fijntjes of de solo artiest Staaf van Marja van Kest.  

En goed ook, want al zijn Izzy & Chris uit Pittsburgh, Pensylvania  nu niet meteen wat je noemt het duo waar we met z’n allen ongedurig zaten op te wachten, ze zouden toch hun mannetje kunnen staan in, pakweg, de Rootstown tent van (ge)Varenwinkel. Israel Stetar, gitarist en zanger, en Christopher Nacy, harmonica, (eigenlijk hadden ze beter hun echte naam als artiestennaam gebruikt, klinkt wat potiger) zijn van het Kaukasische ras en gedragen zich aldus. Ik bedoel daarmee dat Izzy  niet wanhopig als een getormenteerde zwarte blueszanger probeert te klinken. En ook zijn gitaarwerk klinkt gedistingeerd en onopvallend, maar goed. Chris van zijn kant doet het ook rustig aan en verbuigt zijn noten niet te pas en te onpas. Hij bespeelt zijn mondharmonica in functie van de song en is dus op zijn manier virtuoos omdat hij niet per sé in de kijker wil staan, net als zijn collega. Dat siert de mens, neen ? Dat maakt dat ze dus anders klinken dan de meeste andere duo’s, Moreland and Arbuckle , bijvoorbeeld, of Cephas and Wiggins, ik noem er zomaar enkele. Zij komen rustgevend over, zich bewust zijnde van hun beperkingen, bescheiden tot en met.

Maar anderzijds speelt dat ook in hun nadeel. Na verloop van enkele songs ga je gaan verlangen dat ze even buiten de lijntjes zouden kleuren, over de schreef zouden gaan en de kloten aan hun lijf tonen. Maar wellicht is dat voor hun tweede CD. Voor deze keer houden ze het ingetogen maar wel degelijk.

En natuurlijk hebben ze nog alle troeven in handen. Ze ontmoetten elkaar ergens in mei 2006 op een free podium,  waar ze voor het eerst samen jamden. Enkele maanden later stonden ze op het hoofdpodium van het West Virginia Blues Festival, een prestatie die misschien meer over het festival zegt, dan over hen zelf, maar toch. En nog enkele maanden later brengen ze, kort na een soort van try out epeetje, in begin 2007 deze eerste full CD “Preachin’ the Blues Vol I” uit op 80/20 Music Entertainment. Dat was misschien net te snel na mekaar allemaal om tot volle ontplooing van hun kunnen te leiden. Maar we zijn nu twee jaar later, en met wat hier in mijn CD speler zit ter kennismaking, en dat in een mum van tijd werd verwezenlijkt, zou het wel eens kunnen dat beide heren ondertussen al enkele graden gestegen zijn op de waardeschaal. Een feit is dat ze op huidig album, dat enkel eigen materiaal aan songs bevat, al enkele zeer sterke nummers neerzetten zoals “Steady Rollin’ Daddy” en “Back to Memphis”. En het titelnummer “Preachin’ the Blues” waarmee ze eindigen, heeft ook zijn charmes. Hun songmateriaal raakt de essentie van delta blues, zonder meteen te willen klinken als de oude meesters. Ze hebben er wel heel veel van zichzelf in gelegd. Alle ingrediënten voor een méér dan waardige en zelfs betere opvolger zijn dus nu reeds aanwezig. En live staan ze wellicht ook al sterk op hun nog jonge poten.

witteMVS